янка лучына роднай старонцы

Ответ от татьян@*[гуру]
Роднай старонцы
Ты параскінулась лесам, балотамі,
Выдмай пясчанай, неураджайнаю,
Маці-зямліца, і умалотамі
Хлеба нам мерку не даш звычайную.
А сын твой, беднаю адзет сярмягаю,
3 лыка пляцёныя лапці абуўшы,
Едзе драбінамі ці калымагаю,
Конем, што цягае, як бы заснуўшы...
Усё ў табе бедна. Часта заплача
Мужык араты дзеля злой долі,
Цяжка працуючы. ён жа, аднача,
3 табой расстацца не жджэ ніколі.
I непрыглядную хату з пажыткамі,
I поле скупое, выган без пашы
Мы, апрануушыся старымі світкамі,
Любім і цэнім — бо яны нашы.
Дасць Бог крывавым потам аратаму
Здабрыць пясчану зямліцу здарыцца,
Быць добра сытаму, хоць не багатаму,
А дзеля празніка чарка нам зварыцца.
Сонца навукі скрозь хмары цёмныя
Прагляне ясна над нашай ніваю,
I будуць жыці дзеткі патомныя
Добраю доляй — доляй шчасліваю!..
Селянін, паводле Я. Лучыны, увасабляе сабой радзіму, з'яўляецца носьбітам лепшых маральных якасцей чалавека. I, як найбольш варты прадстаўнік народа, ён займае галоўнае месца ў творчай спадчыне паэта. 3 асаблівай мяккасцю і лагоднасцю расказвае аўтар пра лёс селяніна-беларуса, яго жыццё.
Амаль кожны верш Янкі Лучыны — гэта маленькі шэдэўр. Галоўны матыў іх — патрыятычны. Як, у прыватнасці, у вершы «Роднай старонцы» (1891), што вызначаецца надзвычайнай шчырасцю, меладычнасцю, песеннасцю:
Ты параскінулась лесам, балотамі,
Выдмай пясчанай, неураджайнаю,
Маці-зямліца, і умалотамі
Хлеба нам мерку не даш звычайную.
Як рэаліст, Янка Лучына праўдзіва апісвае тагачасны беларускі краявід (лес, балота, «пясчана зямліца», «поле скупое, выган без пашы»). Разам з тым ён стварае і тыповы сацыяльны партрэт селяніна: «Сын твой, беднаю адзет сярмягаю, // З лыка пляцёныя лапці абуўшы»; «Часта заплача // Мужык араты дзеля злой долі, // Цяжка працуючы»; «Дасць Бог крывавым потам аратаму // Здабрыць пясчану зямліцу здарыцца…» У паказе паэта, чалавек неаддзельны ад прыроды, ён — дзіця прыроды і ў духоўным, і ў фізічным, і ў сацыяльным плане. Пры гэтым паэт далучае сябе да сялянства, выступае ад імя «мы» («хлеба нам мерку», «мы… любім і цэнім — бо яны нашы», «чарка нам зварыцца»), што надае вершу асаблівую шчырасць і даверлівасць.
Подробнее на: ссылка
Любоўю да роднага краю і яго працавітага народа, спагадай нялёгкаму сялянскаму лёсу, задушэўнасцю і шчымлівым лірызмам прасякнуты верш «Роднай старонцы». Паэт верыць у лепшае жыццё, і таму верш заканчваецца аптымістычнымі радкамі:
Сонца навукі скрозь хмары цёмныя
Прагляне ясна над нашай ніваю,
I будуць жыці дзеткі патомныя
Добраю доляй — доляй шчасліваю!.. ссылка
все статьи из интернета, так что учителя тоже наверняка их знают